هفته‌نامه بلومبرگ بیزینس ویک در اواخر سال ۲۰۲۳ گزارشی مفصل منتشر کرده بود درباره ۵ کشوری که حلقه‌های اتصال اقتصاد جهان هستند. این کشورها در نگاه اول شاید آنچنان در عرصه اقتصاد جهانی مهم جلوه نکنند، به‌ویژه که امروزه اقتصاد جهان را تقسیم‌شده بین ایالات متحده و چین می‌دانیم. اما نشریه بلومبرگ بیزینس‌ویک با همکاری بلومبرگ اکونومیس داده‌های تجاری و سرمایه‌گذاری دنیا را بررسی کرده و ۵ کشور را یافته‌اند که در میانه خطوط گسل‌های ژئوپلیتیک جهانی قرار گرفته‌اند.
به گزارش اعتبار و به نقل از روزنامه هم میهن، این کشورها در کمال تعجب، نه آلمان و بریتانیا یا فرانسه و حتی ژاپن و کره‌جنوبی، بلکه «ویتنام، لهستان، مراکش، مکزیک و اندونزی» هستند. موقعیت جغرافیایی و توان این کشورها در تسهیل تجارت، آنها را تبدیل کرده است به مسیرهای فوق‌العاده مهم اتصال بین ایالات متحده و چین یا اروپا و چین و دیگر اقتصادهای آسیایی.
این حلقه‌ها ۴ درصد تولید ناخالص داخلی جهانی را از آنِ خود کرده‌اند، و با اینکه از سال ۲۰۱۷ کمی بیش از ۱۰ درصد یا ۵۵۰ میلیارد دلار از تمام سرمایه‌گذاری‌های گرین‌فیلد، یعنی سرمایه‌گذاری‌های بلندمدت اصولی را جذب کرده‌اند، تجارت‌شان با جهان در پنج سال گذشته شتابی بالاتر از روند معمول داشته است.
نقش ویتنام به‌عنوان یک اقتصاد حلقه اتصال در سال‌هایی افزایش یافت که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور سابق ایالات متحده تعرفه‌های گمرکی بر کالاهای چینی وضع کرد و شیوع بیماری کرونا بر زنجیره‌های تامین اثر منفی گذاشت.
اقتصاددانان در بانک تسویه بین‌المللی، داده‌های بیش از ۲۵۰۰۰ شرکت را بررسی کرده و متوجه شدند که زنجیره‌های تامین طولانی‌تر شده زیرا سایر کشورها، به‌ویژه در آسیا، به نقاط مهم تجاری بین چین و ایالات متحده تبدیل شده‌اند.
شرکت‌هایی که زنجیره‌های تامین را از دست چین بیرون می‌آورند، اغلب تولید را به کشورهایی مانند ویتنام منتقل می‌کنند که پیشتر اقتصادشان به شدت با چین درهم آمیخته بود. مکزیک، که سرمایه‌گذاری تولیدکنندگان چینی در آن در سال‌های اخیر افزایش چشمگیری داشته است، در حال تبدیل شدن به یک حلقه مهم در تجارت بین ایالات متحده و چین است. بنابراین این موضوع چندان مهم نیست که اقتصاد ایالات متحده و چین مدام در حال فاصله گرفتن از هم هستند. این اقتصادها به هر حال در جاهایی از کره زمین دوباره باهم جفت و جور می‌شوند. این ۵ کشور تنها اقتصادهایی نیستند که از تغییرات ژئوپلیتیک سود می‌برند، اما نمادی هستند از چگونگی تغییر تجارت و جریان سرمایه‌گذاری.
بسته به اینکه چه چشم‌اندازی پیش‌روی خود دارید اقتصاد جهانی یا شاهد جدایی بی‌سابقه‌ای است که شرکتهای غربی را به خاستگاه‌های خود نزدیک‌تر می‌کند و یا با توجه به اینکه درآمد و سود همچنان به جهانی شدن دامن می‌زند، چیزی تغییر نمی‌کند. با این حال، واقعیت چیزی شبیه به حد وسط این دو دیدگاه و البته بسیار پیچیده‌تر از آن است،
این روابط بین شرکت‌هاست که واقعیت‌ها را می‌سازد. ممکن است شرکت‌ها به‌طور عمده از چین خارج نشوند، اما تغییری در حال رخ‌دادن است. این تغییر برخی از تولیدات از چین را هم توسط شرکتهای چینی و هم توسط شرکتهای غربی به کشورهایی از جمله مکزیک و لهستان منتقل کرده و سرمایه‌گذاری‌های جدیدی را که زمانی به سوی دومین اقتصاد بزرگ جهان هدایت می‌شد، به جای دیگر منتقل کرده است.
نتیجه نهایی یک حد واسط است که در آن همه طرف‌های شکاف بین چین و ایالات متحده می‌توانند تجارت کنند. این بدان معنا نیست که جهانی شدن به تاریخ پیوسته است، بلکه فقط رنگ دیگری به خود می‌گیرد.
اقتصاددانان هشدار می‌دهند این تغییرات عصر جدید اقتصاد و تجارت، برندگان و بازندگانی خواهد داشت و حتی اگر کشورهایی برندگان این عصر جدید باشند، اختلال در جریان سرمایه‌گذاری و تجارت تاثیری منفی بر رشد اقتصادی جهان خواهد داشت و کشورهای فقیر بیشتر از کشورهای ثروتمند آسیب خواهند دید.
ویتنام: تعادلی ظریف
نقش ویتنام به‌عنوان یک اقتصاد حلقه اتصال در سال‌هایی افزایش یافت که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور سابق ایالات متحده تعرفه‌های گمرکی بر کالاهای چینی وضع کرد و شیوع بیماری کرونا بر زنجیره‌های تامین اثر منفی گذاشت.
مجتمع کارخانه‌ای یک میلیارد دلاری «گروه فاکس‌کان تکنولوژی» که مک‌بوک‌های اپل را تولید خواهد کرد، یکی از نمونه‌های این نقش‌آفرینی رو‌به گسترش ویتنام در اقتصاد جهانی است؛ مجتمعی که در مزارع برنج شمال ویتنام از زمین سر برمی‌آورد. شرکت گورتک چین، که ایرپاد تولید می‌کند، در حال ساختن واحدی در کنار رودخانه کایوی ویتنام است که با درختان موز، حوضچه‌های نیلوفر آبی و بوفالوهای در حال چرا، احاطه شده است.
ویتنام ترکیبی است از هزینه‌های پایین نیروی کار، زیرساخت‌ها‌ی بهبودیافته و قراردادهای تجاری در حال گسترش، که میزبان تامین‌کنندگان اپل از جمله شرکت صنایع لاکشیر پرسیژن و پگاترون شده است. غول‌های الکترونیک چین حدود یک دهه است که بخشی از تولیدات خود را از سرزمین اصلی چین به ویتنام منتقل کرده‌اند، اما این روند در سال‌های اخیر سرعت گرفته است.
ایالات متحده مقصد حدود یک‌سوم صادرات ویتنام است و چین بزرگترین تامین‌کننده مواد مورد نیاز تولیدکنندگان ویتنامی ماشین‌آلات و پوشاک است. ویتنام در ماه سپتامبر به‌طور رسمی روابط خود را با ایالات متحده به یک «مشارکت استراتژیک جامع» ارتقا داد؛ وضعیتی دیپلماتیک که پیشتر برای معدود کشورهایی از جمله چین و هند مصوب شده بود. در ماه سپتامبر ایالات متحده مشارکت در کمک به ویتنام برای توسعه صنعت نوپای نیمه‌هادی‌ها را اعلام کرد. از سویی ویتنام یکی از اعضای توافق مشارکت اقتصادی جامع منطقه‌ای (RCEP) است، توافق تجاری آزاد سه‌ساله‌ای به رهبری چین.
در سال ۲۰۲۲ کل صادرات ویتنام به ایالات متحده به ۵/۱۲۷ میلیارد دلار رسید و صنعت الکترونیک ۳۲ درصد از کل صادرات ویتنام را به خود اختصاص داد؛ تقریبا ًدو برابر یک دهه قبل. این بخش تا ماه ژوئن ۲۰۲۲، حدود ۳/۱میلیون کارگر داشت. مقامات ویتنامی مطمئن هستند که این ارقام حالا بیشتر شده است. در سال ۲۰۲۲ واردات ویتنام از چین هم ۶/۱۴۷میلیارد دلار شد و میزان سرمایه‌گذاری گرین‌فیلد ویتنام در این سال به ۹/۲۵میلیارد دلار رسید. بین ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۲ سرمایه‌گذاری گرین‌فیلد این کشور ۱/۱۳۹میلیارد دلار بود.
لهستان: موتورخانه تولید باتری
سال گذشته که دولت لهستان اعلام کرد این کشور در حال ساخت برند خودروهای الکتریکی خود به نام Izera است و سیگنالی واضح مخابره کرد که این کشور چندین برند را به رخ جهان می‌کشد، حالا جاه‌طلبی‌های بزرگ‌تری نسبت به قطب تولید خودروهای اروپای غربی دارد. شرکت الکتروموبایلیتی لهستان در سال ۲۰۲۲ قراردادی را با شرکت چینی جیلی هُلدینگ برای تامین فناوری این پروژه امضا کرد.
قرار است در پایان سال ۲۰۲۵ تولید یک مدل هاچ‌بک و یک شاسی‌بلند در کارخانه‌ای واقع در قلب معدن زغال‌سنگ سیلزیا آغاز شود. لهستان در حال حاضر پیوندهای تثبیت‌شده‌ای با صنعت خودروسازی اروپا دارد و غول‌هایی مانند فولکس‌واگن و مرسدس بنز در حال برنامه‌ریزی برای ساخت کارخانه‌هایی در لهستان هستند تا خودروهای الکتریکی تولید کنند. اما در سال‌های اخیر سرمایه‌گذاری خارجی در این کشور افزایش یافته؛ به‌طوری‌که بخش قابل‌توجهی از ۱/۱۲۵ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری گرین‌فیلد که از سال ۲۰۱۷ جذب لهستان شده است، تنها مختص به کشورهای همسایه این کشور نیست. لهستان در رتبه‌بندی جهانی تولید باتری پس از چین قرار گرفته و میزبان شرکت‌هایی مانند ال‌جی‌کمیکال، نورت‌تولت سوئد، اس‌کی اینوویشن کره و یومی‌کور بلژیک است. براساس داده‌های رسمی، محموله‌های باتری‌های لیتیوم‌یون ساخت لهستان در سال گذشته بالغ بر ۳۸ میلیارد زلوتی معادل ۱/۹میلیارد دلار بوده است که معادل ۴/۲درصد از کل صادرات این کشور است.
افزایش واحدهای کارخانه‌های باتری‌سازی در لهستان با جهش واردات مواد خامی چون گرافیت از چین همراه بوده است. ارزش صادرات چین به لهستان از سال ۲۰۱۷ تاکنون ۱۱۲ درصد افزایش یافته و در سال ۲۰۲۲ به ۲/۳۸میلیارد دلار رسیده است. وابستگی به واردات از چین به‌طور گسترده آسیب‌پذیری بالقوه صنعت نوپای خودروهای برقی اروپا را یدک می‌کشد؛ صنعتی که با موجی از واردات خودروهای پلاگین [اتصال برقی دوگانه‌سوز] چینی ارزان‌قیمت هم مواجه است. با این حال، در لهستان و جاهای دیگر، نگرانی‌های ژئواستراتژیک درازمدت وزن کمتری نسبت به تقویت اقتصادی فوری واحدهای کارخانجاتی جدید دارند.
کارخانه تولید باتری‌های لیتیوم یون ال‌جی با قدمت پنج‌ساله در وروتسواف، در بخش جنوب غربی کشور، بزرگترین کارخانه در نوع خود در اروپا است که بیش از ۷۰۰۰ کارمند دارد. قرار است این کارخانه با ۵۰۰ میلیون یورو، معادل۵۳۰ میلیون دلار، در سال ۲۰۲۵ تکمیل شود و بنابراین این کارخانه باتری‌های کافی را برای تامین انرژی سالانه ۱ میلیون خودروی پلاگین تولید خواهد کرد.
بعد از حدود یک ساعت رانندگی به سمت جنوب از وروتسواف، در نیسا، سرمایه‌گذاری مشترک یومی‌کور بلژیک و فولکس واگن، ۷/۱میلیارد یورو منابع مالی نصیب کارخانه‌ای خواهد کرد که مواد کاتدی، باتری‌ها را تولید می‌کند. مرسدس بنز هم در حال ساخت کارخانه خودروهای برقی در همان نزدیکی‌هاست؛ کارخانه‌ای که بیش از یک میلیارد یورو هزینه دارد.
در سال ۲۰۲۲ صادرات لهستان به اتحادیه اروپا به ۸/۲۵۷میلیارد دلار، واردات آن از چین ۲/۳۸میلیارد دلار و میزان سرمایه‌گذاری گرین‌فیلد آن به ۸/۱۷میلیارد دلار رسید. از ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۲ لهستان ۱/۱۲۵میلیارد دلار گرین‌فیلد جذب کرده است.
مراکش: آنجا که پیمان‌های تجارت آزاد نتیجه می‌دهند
مراکش که بزرگترین ذخایر فسفات جهان را در خود جای داده، در حال تبدیل شدن به یکی از عوامل مهم تحول صنعت خودرو در جهان است. این ماده معدنی یک عنصر کلیدی در باتری‌های لیتیوم-آهن فسفات (ال‌اف‌پی) است؛ سلول‌های قابل شارژی که رشد سریعی در مصارفی چون خودروهای الکتریکی یافته‌اند.
این کشور در حال حاضر بخش خودرویی رو به رشدی دارد و کارخانه‌های متعلق به رنو و استلانتیس ان.وی روزانه هزاران خودرو تولید می‌کنند که با ده‌ها تامین‌کننده آمریکایی قرارداد دارند. از جمله این شرکت‌ها لیر کورپوریشن میشیگان و گروه کامرشیال ویکل در نیو آلبانی اوهایو هستند که برنامه‌های توسعه خود را در سال جاری در لهستان اعلام کردند.
اکنون زنجیره تامین باتری خودروهای برقی ریشه‌های خود را در مراکش مستحکم کرده‌اند. روابط تجاری قوی مراکش با اروپا و ایالات متحده، همراه با نگرش استقبال‌کننده این کشور نسبت به سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی، مراکش را به مکانی تبدیل می‌کند که در آن شرکت‌هایی که در هر دو طرف شکاف رو به رشد ایالات متحده و چین همسو هستند، می‌توانند رقابت یا همکاری کنند.
در سال ۲۰۲۲ در مراکش، ۳/۱۵میلیارد دلار پروژه جدید کارخانه‌های گرین‌فیلد با سرمایه‌گذاری سرمایه‌گذاران خارجی به تصویب رسید؛ یعنی تقریباً به اندازه مجموع پنج سال قبل؛ و این روند هیچ نشانه‌ای از احتمال عقب‌گرد را نشان نمی‌دهد. در ماه مه گذشته شرکت فناوری پیشرفته Gotion چین با مراکش قراردادی برای ساخت یک کارخانه باتری ۴/۶میلیارد دلاری امضا کرد که یکی از بزرگترین کارخانه‌های ساخت باتری در دنیا خواهد بود. در ماه سپتامبر شرکت سی‌ان‌جی‌آر ادونس‌متریال، سازنده چینی قطعات باتری، پروژه‌ای ۲ میلیارد دلاری را در مراکش به تصویب رساند که برای تولید باتری‌های ال‌اف‌پی لازم برای تجهیز سالانه یک میلیون خودرو کفایت می‌کند. تورستن لاهرس، مدیر اجرایی سی‌ان‌جی‌آر اروپا می‌گوید مراکش «مکانی شیرین» برای ساخت باتری‌های خودروهای آینده است.
اما مواد معدنی و دسترسی به بازار تنها بخشی از داستان مراکش است: سیاست صنعتی ایالات متحده نیز در این داستان تأثیرگذار است. در سپتامبر گذشته شرکت ال‌جی کمیکال کره‌جنوبی و یوشان از شرکتهای تابعه گروه هویایون چین، اعلام کردند که قصد دارند مراکش را تبدیل کنند به پایگاه جهانی خود در بازار ال‌اف‌پی برای تولید انبوه در سال ۲۰۲۶٫ در این اطلاعیه، این دو شرکت شریک‌هم به صراحت درباره منطق اقتصادی تصمیم خود اعلام کردند: انتخاب مراکش تحت تاثیر شرایط قانون کاهش تورم ایالات متحده بود. قانون ۲۰۲۲ تخفیف‌های مالیاتی برای فروش خودروهای برقی تعیین کرده که قطعات آنها استانداردهای آمریکایی را رعایت کرده باشند. قطعات و نیز مواد معدنی از کشورهایی تامین می‌شود که قراردادهای تجارت آزاد با ایالات متحده دارند.
در سال ۲۰۲۲ میزان صادرات مراکش به ایالات متحده به ۷/۱میلیارد دلار، میزان واردات آن از چین ۸/۵میلیارد دلار و سرمایه‌گذاری گرین‌فیلد این کشور به ۳/۱۵میلیارد دلار رسید. کل سرمایه‌گذاری گرین‌فیلد مراکش در بازه زمانی ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۲ به حدود ۲/۳۴میلیارد دلار رسیده است.
مکزیک: درِ فرعی ایالات متحده
سال ۲۰۲۳ مکزیک چین را به‌عنوان بزرگترین صادرکننده کالا به آمریکا تحت‌الشعاع قرار داد. اما این همه داستانی نیست که می‌گوید چگونه رابطه اقتصادی مکزیک با غول اقتصادی همسایه و نیز بقیه جهان در حال تغییر است. از سال ۲۰۱۷، ارزش واردات مکزیک از چین سریعتر از صادرات مکزیک به ایالات متحده رشد کرده است.
دلیل این رشد این است که بسیاری از تولیدکنندگانی که این روزها کارخانه‌های خود را در ایالت‌های مرزی مکزیک افتتاح می‌کنند، شرکتهای چینی هستند و همه چیز، اعم از قطعات خودرو یا مبلمان را با تمرکز بر بازار ایالات متحده می‌فروشند. انجمن پارک‌های صنعتی خصوصی مکزیک در اوایل سال جاری از اعضای خود نظرسنجی کرده و دریافته است که آنها انتظار دارند طی دو سال آینده، از هر ۵ کسب‌وکار جدیدی که فروشگاهی را در مکزیک راه‌اندازی می‌کنند، یک نفر چینی باشد.
سال ۲۰۲۳ مکزیک چین را به‌عنوان بزرگترین صادرکننده کالا به آمریکا تحت‌الشعاع قرار داد. اما این همه داستانی نیست که می‌گوید چگونه رابطه اقتصادی مکزیک با غول اقتصادی همسایه و نیز بقیه جهان در حال تغییر است. از سال ۲۰۱۷، ارزش واردات مکزیک از چین سریعتر از صادرات مکزیک به ایالات متحده رشد کرده است.
در ماه آوریل، تی‌دی‌آی منیوفکچرینگ مکزیکو، شاخه‌ای از شرکت ماشین‌سازی ژجیانگ یینلون، تامین‌کننده چینی سیستم‌های خنک‌کننده برای خودروها و ماشین‌آلات سنگین، تأسیساتی به مساحت ۱۵۲۰۰۰ فوت مربع را در پارک صنعتی هوفوسان، در نزدیکی مونتری، افتتاح کرد؛ اینجا همه مستاجران چینی هستند.
اسکات چن، رئیس و مدیرعامل این شرکت می‌گوید، یینلون، زیرمجموعه این سازنده چینی مستقر در کالیفرنیا، شاهد افزایش هزینه‌های نیروی کار در ایالات متحده و همچنین افزایش هزینه واردات کالا از چین بوده است. بنابراین این شرکت در سال ۲۰۲۱ تصمیم گرفت برای خدمات‌رسانی به مشتریانی از جمله کاترپیلار، جنرال‌موتورز و جان‌دیر، ۲۰ میلیون دلار برای ساخت کارخانه در مکزیک سرمایه‌گذاری کند. چنین سرمایه‌گذاری‌هایی پیشتر نیز نتیجه داده بود. در فوریه ۲۰۲۳، حدود یک سال پس از خرید زمین توسط یینلون، دولت مکزیک اعلام کرد که شرکت تسلا یک کارخانه گیگافکتوری برای تولید خودروهای الکتریکی در همان ایالت نوئوو لئون افتتاح خواهد کرد. اسکات چن می‌گوید سرمایه‌گذاری اولیه ۲۰ میلیون دلاری یینلون در اولین کارخانه مکزیکی‌اش کوچک خواهد بود. اما او پیشتر کارخانه دومی هم اجاره کرده، کارخانه‌ای از نظر اندازه بزرگتر از اولی و نیز به فکر ایجاد کارخانه سوم است. در همین حال، چن در تلاش است تا با ارائه پاداش‌هایی به میزان ۸۰ درصد از دستمزد پایه، برای جذب تکنسین‌ها و مهندسان شاغل در شرکت والد یینلون در چین به مکزیک، کارمندان این مرکز جدید را تقویت کند. در نهایت، چن می‌گوید امیدوار است که به‌جز چند نفر کارگر چینی را که از چین می‌آیند، بقیه را با کارمندان محلی جایگزین کند. او می‌گوید هر سال تعداد کارمندان مکزیکی ما بیشتر می‌شود و کارمندان چینی به چین بازمی‌گردند و پیش‌بینی می‌کنیم که تا دو سال دیگر تقریباً همه کارکنان از مردم محلی مکزیک خواهند بود.»
یکی از بزرگترین جذابیت‌ها برای یینلون و دیگر شرکتهای چینی که در مکزیک کارخانه راه‌اندازی می‌کنند، قرارداد تجارت آزاد ۳۰ساله این کشور با ایالات متحده و کانادا است. ترامپ برای مذاکره مجدد در مورد پیمان اصلی با هدف تقویت تولید در آمریکای شمالی و کاهش اتکای ایالات متحده به واردات چینی بر این کشورها فشار آورد و در این زمینه موفق هم بود. اما او فکر نمی‌کرد شرکتهای چینی حاضر در مکزیک دری فرعی به آمریکا بیابند؛ دری که به آنها اجازه می‌داد از تعرفه‌هایی رهایی یابند که ترامپ بر واردات آمریکا از چین وضع می‌کرد. نتیجه چه بود؟ براساس گزارش شبکه آمریکای لاتین و کارائیب در چین (LACNC)، نتیجه این شد که اعلامیه‌های سرمایه‌گذاری شرکتهای چینی در سال ۲۰۲۲ تقریباً ۵۰ درصد افزایش یافت و به ۵/۲میلیارد دلار رسید. این روند در سال ۲۰۲۳ نیز ادامه یافته است. شرکت ماشین‌های سنگین لینگونگ در ماه اکتبر گذشته اعلام کرد که یک پارک صنعتی در نووو لئون می‌سازد که مقامات ایالتی می‌گویند، باعث خواهد شد ۵ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری صنعتی و حدود ۷۰۰۰ شغل جدید برای این ایالت به ارمغان آید. ژانگ ران، سفیر چین در مکزیک، در رویدادی که در ماه اکتبر توسط کمیسیونی از سنای مکزیک برگزار شد، اعلام کرد: «شرکتهای چینی وارد مرحله جدیدی از پیکربندی جهانی شده‌اند که مکزیک یک حلقه کلیدی در این فرآیند است». در سال ۲۰۲۲ صادرات مکزیک به ایالات متحده به ۹/۴۵۴میلیارد دلار رسید. واردات این کشور از چین هم رقمی معادل ۵/۷۷میلیارد دلار بود. در همین سال میزان سرمایه‌گذاری گرین‌فیلد مکزیک به ۴۱ میلیارد دلار رسید و از سال ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۲ حدود ۹/۱۶۱میلیارد دلار سرمایه‌گذاری گرین‌فیلد در مکزیک به ثبت رسیده است.
اندونزی: در جست‌وجوی وزنه تعادل
اندونزی به‌طور فعال به‌دنبال جذب شرکت‌هایی از ایالات متحده و چین برای تحقق دیدگاه جوکو ویدودو، رئیس‌جمهور این کشور، مبنی بر ایجاد یک زنجیره تامین کامل وسایل نقلیه الکتریکی است. برای اینکه تعادلی برقرار باشد در سلطه شرکتهای چینی در پالایش نیکل و ساخت باتری، از تسلا و فولکس‌واگن هم دعوت به سرمایه‌گذاری شده است.
پیشتر این دعوت‌ها اتحادهای شرکتی منحصربه‌فردی را در بین بلوک‌های جغرافیایی سیاسی به وجود آورده بود. در ماه مارس گذشته فورد موتور قراردادی را با شرکت چینی ژجیانگ هوایو کبالت و واله برزیل امضا کرد تا عرضه نیکل، فلزی که در تولید باتری‌های برقی استفاده می‌شود، متوقف شود. اندونزی با داشتن منابع طبیعی فراوان و جمعیتی بالغ بر ۲۷۰ میلیون نفر، در این فکر است که برای این کشور خیلی مهم است که مجبور نباشد بین دو اقتصاد بزرگ جهان یکی را انتخاب کند.
پارک صنعتی باتانگ در جاوه مرکزی محل استقرار تعدادی از شرکتهای آمریکایی است. در میان آنها شرکتهای آمریکایی وجود دارند که از چین به این محل نقل‌مکان کرده‌اند؛ از جمله این شرکت‌ها، شرکت سازنده لامپ‌های خورشیدی آلپاین لایت را می‌توان نام برد. پارک صنعتی مورووالی، در جزیره سولاوسی، تحت سلطه سرمایه‌گذاران چینی است که عمدتاً در کار پردازش نیکل تخصص دارند. با این حال، تراز سرمایه‌گذاری ایالات متحده و چین در اندونزی در طول سال‌ها به‌طور فزاینده‌ای غیرمتعادل رشد کرده است؛ به‌طوری‌که سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی چین در نیمه اول سال ۲۰۲۳ دو برابر سرمایه‌گذاری ایالات متحده بوده است.
این نابرابری وزیر ارشد، لوهوت پانجایتان، را بر آن داشت تا اوایل سال جاری از شرکتهای آمریکایی به دلیل دور شدن از اندونزی انتقاد کند. او گفت: «ما نمی‌توانیم به التماس و خواهش از شما ادامه دهیم. ممکن است از دست ما به خاطر تجارت با کشورهای دیگر عصبانی باشید، اما ما باید زنده بمانیم.» در سال ۲۰۲۲ میزان صادرات اندونزی به ایالات متحده از مرز ۶/۳۴میلیارد دلار گذشت، میزان واردات این کشور از چین هم به ۵/۷۱میلیارد دلار رسید. در همین سال میزان سرمایه‌گذاری گرین‌فیلد در اندونزی به رقمی برابر با ۱۵ میلیارد دلار رسید. اما در بازه زمانی ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۲ رقم سرمایه‌گذاری گرین‌فیلد در اندونزی به ۲/۹۰میلیارد دلار افزایش یافت.
